Laatste verslag Ber

Daar zit ik dan, met kerst muziek in Senegal een blog te schrijven. Want ja het einde is nabij, ik ga bijna naar huis toe en zal kerst thuis vieren. Afgezien daarvan moeten we natuurlijk wel een beetje in de kerstsferen komen, niet alleen voor mij maar ook voor Annie. Dus regelmatig schalt ‘It’s beginning to look a lot like christmas’ en noem maar op uit mijn boxen. Het hele huis kan ervan meegenieten en dat doen ze ook!
Toen we een paar dagen terug op de markt liepen stond ik totaal versteld. Er waren allemaal nieuwe kraampjes met heel erg veel speelgoed. En toen ineens, uit het niets, stond daar een kerstboom! We hebben heel hard gelachen en ik dacht dat het daar wel bij zou blijven. Nou nee hoor, in de pharmacie hangt een kerstman aan de lamp, die worden ineens ook overal op straat verkocht. Toen we even later iets zaten te drinken in onze stamkroeg (één van de twee die er zijn) dacht ik erover na dat het eigenlijk wel heel leuk zou zijn om een boom te kopen, maar die we hadden gezien waren zo groot… Tot we in de supermarkt kwamen en een miniboompje zagen, van hoogstens 40cm. Die konden we toch niet laten liggen? Na lang wikken en wegen welke versiering we zouden nemen (ik dacht aan vroeger; elk jaar naar het tuincentrum om een nieuwe bal uit te zoeken), waren we eruit en gingen we bepakt en bezakt op huis aan.
Eenmaal thuisgekomen was, natuurlijk op het moment dat we het net nodig hadden, de stroom uitgevallen, dus het optuigen liet nog even op zich wachten. Toen de elektriciteit het weer deed zijn we naar de kamer van MC gegaan, met kerstmuziek, de kerstboom, de ballen en de slinger voor in de boom. Iedereen kwam rond de boom zitten en wilde er heel graag een bal in hangen. Dit was ontzettend leuk om te doen, ik heb nog nooit een kerstboom op deze manier opgetuigd en denk dat ik dit nooit meer ga vergeten. Om die koppies te zien, heel nieuwsgierig maar tegelijkertijd ook afwachtend omdat ze het niet kennen, onbetaalbaar! Na het optuigen hebben we nog een tijdje met de kinderen rond de boom op kerstmuziek gedanst. Hij staat nu in de gang, zodat iedereen hem kan zien. De kids zitten er regelmatig naast om er naar te kijken en aan te friemelen, heel cute.

Inmiddels al weer twee weken geleden zijn we terug gekomen van de Magal. Na daarvan bekomen te zijn, had ik besloten om op safari te gaan. Het was toen vrijdag middag en maandag zouden we gaan beginnen in het nieuwe ziekenhuis. Ik ben direct achter mijn laptop gaan zitten, hotel, safari en een taxi gebeld en drie uur later zat ik in de auto. Het zou maar drie kwartier rijden zijn, maar inmiddels begrijp ik dat dat altijd meer wordt. En ja hoor, ook dit keer stond er ineens een ontzettend lange file, waarbij het op een eenbaansweg vijf banen dik stond, in het gras naast de weg. Mijn taximan ging kijken wat er aan de hand was; er was een vrachtwagen omgevallen. Dat verbaasde me helemaal niks, bijna alle vrachtwagens zijn hier ongeveer dubbel volgeladen. Om de file te ontwijken zijn we ongeveer twintig tot dertig minuten door de bush gereden, door allemaal kleine dorpjes met rieten hutjes. Ik vind het nog steeds bijzonder om dat te zien. Er staan dan vaak super veel kinderen langs de weg, als ze mij zien hoor ik alleen maar: ‘Ooooh toubab! Toubab!’, wat blanke betekent. Als je dan naar ze zwaait of ‘bonjour’ roept is hun dag helemaal goed.
Na ongeveer anderhalf uur rijden kwamen we aan bij het hotel, in een klein dorpje aan de kust, Somone. Ik werd ontzettend vriendelijk ontvangen door de eigenaren (een Franse stel van in de zestig, Martine en Jean-Claude) en het personeel. Ik had een heerlijke kamer met AC en eindelijk weer eens een lekker bed én een lekker kussen. Een goed kussen is iets wat ik het meest mis, haha. Wij slapen al twee maanden lang op zo’n mini kussentje dat je in het vliegtuig krijgt…
In de avond ben ik direct even naar het strand toe gelopen, dat was letterlijk alleen de weg oversteken. Heerlijk om even in de kalmte van een klein dorpje aan de kust te zijn, in plaats van de drukte van Thiès. Tijdens het eten (dat was zo lekker!) heb ik met papa en mama gefacetimed, ik dineerde dus niet alleen!

De volgende dag was het dan zo ver, de safari. Na een heerlijk ontbijt vertrok ik rond een uur of negen richting het park. De mensen van het hotel hadden een taxi voor me geregeld, een aardige jongen hadden ze gezegd. Hij vertelde me dat het ontzettend duur is om het park in je eentje te bezoeken, omdat je dan zelf de jeep moet betalen. Hij raadde mij aan om met zijn auto te gaan of om andere mensen te vinden waarmee ik de jeep kon delen. Gelukkig waren er inderdaad drie anderen die dit ook wilde, want ik zat er niet echt op te wachten om met een gewone auto te gaan. Dus daar gingen we, in een jeep die geheel open was aan de zijkant, het park in.
Allereerst zag ik schildpadden en hyena’s in een hok, ik schrok even. Ik dacht, het zal toch niet zo zijn dat dit zeg maar een dierentuin is waar je met een jeep doorheen rijdt. Gelukkig was dit niet zo. Al snel zagen we heel veel struisvogels, elanden, giraffen, zebra’s, varanen, gazelles, bavianen en buffels. Ik wist dat er ook neushoorns in het park zaten en hoopte die te gaan zien. Onze gids vertelde dat ze al een paar dagen niet waren gespot. Ineens stopte hij de jeep en wees ons op een spoor op de weg; een vers spoor van de neushoorns! Dat spoor zijn we gevolgd en zo kwamen we bij ze uit. Man wat zijn die beesten groot! Ze wogen beide rond de 3000 kg, poeh. Toen het was afgelopen werden we met zijn allen gedropt bij het restaurant en de winkeltjes. Dit lag aan een groot meer dat omheind was met hekken, waar heel veel krokodillen in lagen. Cool om die ook nog te zien.
In het park zitten dus, afgezien van de krokodillen en hyena’s die in een hok zitten, alleen dieren die herbivoor zijn. Hierdoor wordt er onderling dus niet gejaagd. Al met al ben ik blij dat ik het park heb bezocht. Natuurlijk is het nooit zo gaaf als een safari in Kenia of Zuid-Afrika, maar ik heb een goed voorproefje voor later genomen.

Na het park reed ik weer met dezelfde jongen naar het hotel en god, wat heb ik me geërgerd. Ik weet inmiddels wel dat iedereen hier met me wil trouwen, maar meestal wimpel ik dat snel af en spreek ik ze daarna niet meer. Maar nu zat ik een half uur met hem in de auto en hij bleef maar vragen of hij mijn nummer mocht, zodat we konden meeten in Thiès, ik hem kon voorstellen aan mijn familie, etc. Ik bleef maar nee zeggen, misschien wel veertig keer. Toen hij dat eindelijk had begrepen, dacht ik dat de boodschap duidelijk was. Vervolgens vroeg hij of hij dan wel mijn Nederlandse nummer mocht hebben, zodat we konden bellen via viber. Hij lachte me uit dat ik een vriend heb en geloofde dat hij niet vreemd ging in de tijd dat ik weg was. Ik moest me echt inhouden om niet boos te worden. Je kan begrijpen dat dit een awkward autorit was. Ik was zo blij toen we het terrein van het hotel op reden.
De rest van de dag heb ik besteed aan het schrijven van kaartjes en een to do-list maken, van wat ik nog moest kopen en wilde doen in Thiès. Zondag heb ik nog de hele dag aan het zwembad gelegen, tot het tijd was om terug te gaan naar Thiès. Ook die terugrit was niet geweldig. Mijn taximan heeft me zo’n twintig keer verteld dat hij klaar is om met me samen te gaan wonen. Omdat ik nog zo jong was moest ik verder kijken en het uitmaken met Niels.
Annie is die dag met MC op stap geweest, hij had haar naar een zwembad gebracht zodat ze ook lekker kon uitrusten en zonnen.

Maandag gingen we voor het eerst werken in het nieuwe ziekenhuis. Het is dus een katholiek ziekenhuis. Elke morgen wordt er gebeden en worden er liederen gezongen. Ik vind het heel bijzonder om dat zo te zien. Wat ik heel fijn vind hier, is dat dit ziekenhuis gewend is aan blanke stagiaires. We krijgen niet telkens de vraag of we iets aan ze willen geven.
Het ziekenhuis zit als volgt in elkaar. Je koopt buiten een ticket, daar krijg je een nummer bij. Één voor één worden de nummers opgeroepen. Bij kinderen meet je het gewicht, de lengte, de temperatuur en de omtrek van de bovenarm en bij volwassenen de bloeddruk. Vervolgens wachten ze in de wachtruimte tot ze door de desbetreffende verpleegkundige worden geroepen; consulation, pansement (wondbehandeling) of injection. Annie en ik werken vooral bij de metingen vooraf en bij pansement. Ik loop zelf ook regelmatig bij injection naar binnen, ik heb al de nodige injecties gegeven! Wel vinden we pansement allebei het leukst.
Wat fijn is aan dit ziekenhuis, is dat ze genoeg materiaal hebben. Er wordt niet zuinig gedaan met gaasjes, je gebruikt er gewoon zoveel als je er zelf nodig hebt. Ook draagt iedereen handschoenen en worden die handschoenen gewisseld bij een nieuwe patiënt. Daarnaast is het vaak een hele uitdaging om de wonden te verzorgen. Je kan begrijpen dat, door het vele stof dat hier in de lucht hangt en men vaak slippers of zelfs geen schoenen aan heeft, wonden vaak ontzettend vervuild zijn. Dit maakt het voor ons wel leuk.
Iets anders dat wij allebei geweldig vinden aan dit ziekenhuis, is dat er zelf medicatie wordt gemaakt van planten. Soeur Francoise (een non van de aangrenzende kathedraal en tevens chef van het ziekenhuis) verzamelt de bladeren en de andere benodigdheden, dat wordt dan gedroogd en later tot medicijn omgevormd. Zo zijn er allerlei verschillende soorten siropen, poeder tegen diabetes, poeder tegen astma, allemaal verschillende crèmes en dingen om de wond mee te verzorgen. Wat ik heb bijzondere vind, is dat Senegalezen over het algemeen heel erg gefocust zijn op medicatie nemen, ze nemen het werkelijk voor alles. Maar hier in het ziekenhuis heb ik regelmatig patiënten gehad die zeggen dat ze geen betadine op een wond willen maar violet, het spul dat in het ziekenhuis wordt gefabrikeerd.
Wat ze ook doen in het ziekenhuis, is zeep maken. Zo zijn Annie en ik allebei al aan de slag geweest. Ons werd verteld dat het een uurtje zou duren, nou maak daar maar drie van! Erg vermoeiend, maar wel leuk om te doen. En natuurlijk geweldig om dan een blok van je eigengemaakte zeep mee naar huis te kunnen nemen!

Vorig weekend zijn we voor het laatst met zijn tweeën een weekendje weg geweest, weer naar hetzelfde hotel als waar ik was geweest. Wat hebben we genoten dit keer. Op vrijdag avond, na het kijken van een film, gingen we nog even naar beneden om welterusten te zeggen. Martine en Jean-Claude zaten daar te dineren en wijn te drinken met een ander frans stel en vroegen ons erbij te komen zitten. Uiteindelijk hebben we daar bijna twee uur gezeten, hard gelachen en heerlijke zelfgemaakte citroenlikeur gedronken. Ze vertelden ons dat er de volgende dag een karaoke-night zou zijn, die konden we natuurlijk niet missen.
Zaterdag hebben we de hele dag aan het zwembad gelegen en in de avond was het dan zo ver. Ze hadden alle tafels om het verlichte zwembad heen gezet en iedereen zat lekker te eten terwijl om de beurt iemand een nummer zong. Dit was erg lachwekkend soms. Ook zijn er een paar nummers aan ons opgedragen, door een blanke man van zestig die met Annie wilde trouwen. Na een paar wijntjes zijn wij ook maar achter de microfoon gaan staan, dit was heel erg leuk. Annie is nog geheeld door een man met magische handen (ze heeft namelijk een wond op haar been nadat ze zich verbrand had aan de uitlaat van een motor). Na het zingen hebben we nog uitgebreid gedanst met alle bezoekers en het personeel, een goede avond dus. Dit merkten we de volgende morgen wel, voor het eerst in twee maanden meerdere glazen alcohol op één avond.
We zijn nog de hele dag aan het zwembad blijven liggen en toen was het tijd voor afscheid van Martine en Jean-Claude. Dit was wel even jammer, ze waren zo lief! Ze zagen ons als hun kinderen en noemde ons ook altijd ‘les filles’. Die zou ik nog wel een keer terug willen zien.

De afgelopen week ben ik, naast het werken in het ziekenhuis, vooral bezig geweest met het kopen van de laatste souvenirs. Bizar hoe snel de tijd gaat. Zaterdag al ga ik richting Dakar. Ik ga eerder omdat er een heel groot feest in Thiès is op 23 dec, de Gamou, waar Annie weer gaat werken met het rode kruis. Ik wil niet alleen op de weg zijn wanneer het ontzettend druk is, dus ik heb besloten om al eerder naar Dakar te gaan. Ik ga Ile de Goree nog een keer bezoeken en ik ga surfen! Zo erg vind ik het dus niet, ik heb genoeg leuke dingen te doen!

Vandaag zijn Annie en ik op stap met geweest naar een Daara met Mame Cheikh. Dat is een plek voor straatkinderen om te slapen en om de Koran te leren. Heel veel van die kinderen hebben geen schoenen. We zijn naar de markt gegaan om schoenen te kopen, 45 paar voor alle kinderen. De jongste kinderen zijn sinds ze in de daara zijn gekomen nooit meer het terrein af geweest. Ze werken elke dag op het land, je kan begrijpen dat dat met blote voeten vaak problemen opleverd, stekels, wonden, etc. De oudere kinderen lopen elke dag op en neer naar Thiès, 5km heen en 5 terug. Op blote voeten. Iedereen was ontzettend blij met de schoenen. We hebben ook een mat gekocht om op te kunnen slapen, hiervoor sliepen ze op de grond. Dus, bedankt Niels, Lara en Tanja voor het helpen! Heel lief! Ook een big thanks aan de mensen die geld gedoneerd hebben aan Annie!

Veel liefs en tot snel! Bernadette