Magal Touba 2015

\\Annemarie//
Zondagochtenden, die doen mij denken aan Radio 4, tijdens het ontbijt op de Oudegracht. Vechten om het zesde croissantje, wat altijd weer braaf in stukjes gesneden werd.

Wat een week hebben we weer gehad! Op zondag 29 november vertrokken Ber en ik vanuit Thies samen met Mame Cheikh, Fallou en Omar (de chauffeur) in een gehuurde auto op weg naar Touba. Daar vond op dinsdag 1 december een van de grootste religieuze feesten plaats. Heel veel Senegalezen gaan daar heen, ook die woonachtig zijn in andere landen, komen hiervoor terug naar Senegal. Elk jaar trekt de Magal weer honderdduizenden mensen.
De weg van Thies naar Touba bevat twee banen; naar elke richting een. Jullie kunnen je wel voorstellen dat deze natuurlijk binnen de kortste keren helemaal vast stonden. Zelfs de baan richting Thies stond helemaal vol met lege auto’s, die meer mensen gingen ophalen in de steden. Taxi chauffeurs en eigenlijk vrijwel iedereen met een auto verdienen goed geld tijdens de Magal. Iedereen moet uiteraard naar Touba dus de prijzen gaan flink omhoog.
De sfeer zat er goed in bij ons de auto. Af en toe reden we uit de file om een stuk door de ‘bush’ te rijden. Totdat we dan de politie tegenkwamen die ons weer naar de weg stuurde. Wat een gehobbel was dat door de bush, gelachen hebben we zeker.
Zo’n 20 km voor Touba. Ik was er al bang voor met de drukte. Er is een groot ongeluk gebeurd. We stoppen de auto en stappen uit om te gaan kijken. We zien 2 bussen en een vrachtwagen langs de weg liggen, de voorkanten totaal ingedeukt. Er staan tientallen mensen omheen en overal ligt bagage.Veel mensen zitten op de grond, als we dichterbij komen zien we dat ze allemaal gewond zijn. Mame Cheikh wijst ons op een laken, hij vertelt dat daar lijken onder liggen. Iedereen kijkt daar onder om diegene te kunnen identificeren. Ik zie een man vrijwel bewegingloos liggen. De man die zijn hand vasthoudt, vertelt mij dat dit de chauffeur is van een van de bussen.
Iets verderop, achter een van de bussen, liggen twee mannen te gillen van de pijn. Uit het hoofd van een van hen sijpelt een enorme hoeveelheid bloed. Op het moment dat we naar hun toelopen, komen er opeens allemaal mensen met een hesje van het Senegalese Rode Kruis aanlopen. Ik voel opluchting; nu zijn er mensen die komen helpen! Tot mijn stomme verbazing zie ik echter dat het Rode Kruis niks qua materialen bij zich heeft. Geen handschoenen, geen betadine, geen kompressen, geen verbanden, NIKS. Direct besluiten Bernadette en ik om aan te bieden om onze spullen te gebruiken. We halen onze koffer vol met materialen voor de magal uit de auto en gaan de slag. Wat een chaos. Ik ren tussen de menigte door met een pak kompressen en een flesje betadine. Ik zie Bernadette bij een vrouw bij wie een snee op het voorhoofd met naald en draad gehecht wordt. We leggen shock dekens over mensen die ijskoud langs de weg zitten te bibberen.
Ik weet niet meer hoelang het duurde voordat de eerste ambulances aankwamen. De twee eerder genoemde mannen worden als eerste meegenomen. Eerder is het hoofd van een van hen al verbonden om het grootste bloedverlies tegen te gaan.
Hoelang we uiteindelijk daar geweest zijn, weet ik ook niet meer precies. Volgens mij was het 1,5 uur. Na het gros van de mensen geholpen te hebben, stappen we beduusd weer in de auto. Het laatste stukje in de auto is het stil, van de goede sfeer is weinig meer over.

Even later komen we aan in Heliport, naar mijn idee een soort ‘voor’-dorp van de stad Touba. We rijden direct naar het huis van de Cheikh, waar we ook de nacht gaan doorbrengen. We begroeten de Cheikh en krijgen te eten; heerlijke kip met uiensaus en frietjes. Het huis van de Cheikh bevat een stuk land eromheen, waar zich al een heel aantal van zijn volgelingen verzameld hebben. We zetten onze tent op (ja kamperen!) en gaan gedag zeggen. Even later begint het zingen en dansen. Keihard. Ik moet lachen; dat gaat nog wat worden vannacht! Wonder boven wonder lukt het ons om iets te slapen (ber slaapt zelfs uit tot 8.00!) en na een ontbijtje pakken we alle spullen weer in en vertrekken vervolgens naar Mbacke, een ander gedeelte van Touba.
Bernadette en ik worden daar in een ander huis van de Cheikh gedropt met de woorden; ga maar even slapen en we komen jullie zo weer halen. Nu zijn we hier natuurlijk langer dan vandaag en weten we dat ‘zo’, ook over 4 uur kan betekenen.
Binnen no time vallen we in slaap en worden na 1,5 uur wakker. Uiteraard nog geen teken van Mame Cheikh en na verschillende telefoontjes gepleegd te hebben, komt iemand ons toch eindelijk halen. We zijn immers op de Magal om te werken!
We worden naar een grote open plek gebracht, weer met allemaal tenten en volgelingen van de Cheikh. Overal wordt getrommeld, gezongen en gedanst. Achteraan de plek staat een grote tent; de tent van het Rode Kruis waarmee wij zouden gaan werken. We worden voorgesteld aan het team, allemaal leuke mensen. En wat toevallig! Daar is ook een meisje wat we al eerder ontmoet hebben in het katholieke ziekenhuis waar we vanaf morgen gaan werken! Ook Zacharia is van de partij, de dokter met wie wij in het dorp Darou Fall gewerkt hebben.
De rest van de dag wisselen we het werken af met rondkijken en kletsen met mensen. Het grootste gedeelte van de mensen dat langskomt in de tent is simpelweg moe van het niet slapen en het harde werken. We delen veel paracetamol en vitamine C uit. Samen met Project Fall hebben wij alle medicijnen ingekocht, de overheid heeft hierbij niet geholpen. Weer mede dankzij donaties hebben we zo wel honderden mensen kunnen voorzien van medicijnen.
‘s Avonds zijn we bekaf van alles. Weer het tentje in, weer gezang, weer met dikke wallen de tent uit rond 6.30. ‘s Ochtends werken we nog in Mbacke, waarna alle spullen, ook de tent van het rode kruis, ingepakt worden om mee te nemen naar Touba. Het is namelijk dinsdag en vandaag is het echt de dag van de Magal. In Touba gaan we weer naar een huis van de Cheikh en vertrekken we met de meisjes van de Rode kruis op zoek naar een douche. Of nouja, een plek om te douchen, met emmer uiteraard. Wat heerlijk om na 2,5 dag eens eindelijk goed te douchen!
Eenmaal weer terug bij de tenten wordt er gegeten en komen er nog steeds mensen langs om op consultatie te komen. We hebben echter niet genoeg licht in de tent en besloten om de volgende ochtend weer verder te gaan.
Alle mensen komen naar Touba met de Magal om te bidden in de grote moskee. Het was dan ook een drukte van jewelste op de weg naar moskee, wat veel mensen! Ik wilde graag een kijkje gaan nemen, maar dit wordt mij afgeraden omdat het nu te druk is. Morgen dan maar.
Op woensdag word ik wakker met een dikke keel en voel ik me belabberd. Het slechte slapen en alle drukte rondom te Magal eist nu zijn tol; ziek! Ondanks dat besluit ik om nog wel een bezoekje te brengen aan de moskee, ik vind dat ik daar geweest moet zijn. Het is ongeveer een kwartier lopen vanaf het huis van de Cheikh en het is nog steeds ontzettend druk. Eenmaal aangekomen zie ik de gigantische rij staan om de moskee in te gaan en besluit ik om dit niet te gaan doen. Ik ben wat licht in mijn hoofd van de hitte en de drukte en ik waag me weer terug naar de tenten.

De mannen met wie we gekomen waren besluiten dat ze nog een dag langer willen blijven in Touba. Bernadette en ik willen echter graag terug naar huis. Tegen de tijd dat we al onze spullen bij elkaar verzameld hebben, merk ik dat ik koorts begin te krijgen. Het was een ontzettend gedoe om alles te regelen maar uiteindelijk zitten Ber en ik dan toch om 17.00 in de auto terug richting Thies. Weer drama op de weg. Ziek op de achterbank,
Om een lang verhaal kort te maken; om 23.00 waren wij eindelijk weer thuis en konden we gelukkig in ons eigen bed slapen.


Wat een belevenis, de magal! Eigenlijk niet goed in woorden te beschrijven, maar we hopen jullie zo toch een beetje een idee te geven van wat we gedaan hebben.
Morgen onze eerste dag in het katholieke ziekenhuis!

Bisous!