Update Mariama et Yaye Daba

Mariama/Annemarie:
Woensdagmiddag, het is 17.00 uur. Ik zit in de hal van ons huis, te midden van een Senegalees huishouden. Er wordt Senegalese thee gemaakt, genaamd ataya, moeders zit op de grond te strijken (de strijkbout, geen elektrische uiteraard, bevat hete kolen) en een van de kleine meisjes komt af en toe langslopen om naar mijn computerscherm te kijken. Ook kietelt ze even aan een muggenbult op mijn arm.
Ik kan me mijn eerste keer in Senegal nog zo goed herinneren. Wat moest ik wennen aan ALLES hier. Ik dacht wel eens; wat doe ik hier? Wat bezielde mij om hier heen te gaan, en voor 3 maanden nog wel! Dit was in 2012, ik was toen 17 jaar oud.
Wat ervaar ik alles deze keer zo totaal anders! Natuurlijk ben ik hier vorig jaar ook nog voor 3 weken geweest, maar nu weer voor 3 maanden. Wonen bij een Senegalese familie, werken in een Senegalees ziekenhuis.
In de voorbereidende colleges op school met betrekking tot de minor die we volgen, International Health Studies, hebben we gesproken over een cultuur shock. Het gevoel wat ik kreeg toen wij landden in Dakar op 19 oktober, was echter een gevoel van thuiskomen.
Het is bijna een soort droom voor mij om hier elke dag wakker te worden. Zelfs de koude douches (lees: emmer met water) die we ‘s ochtends nemen voordat we naar het ziekenhuis vertrekken, kunnen hier geen einde aan maken. De baguette met omelet die we ‘s ochtends eten en de Senegalese koffie die we drinken lijken elke dag wel lekkerder te smaken. Ja, lekkere kletspraat hoor ik jullie denken. Oke dan, misschien is dat iets te overdreven, maar oei, smullen dat het elke ochtend weer is!

Ondertussen is het alweer 19.30. Tijdens het schrijven van deze blog is de broer van Mame Cheikh (bij wie wij wonen) binnen gekomen met de kleding die hij voor ons heeft gemaakt. Na weer wat regels getypt te hebben, besluit ik om wat water te koken om een cup a soup te maken. ‘Gewoon even wat water opzetten’, zul je misschien wel denken. Nou, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ten eerste op zoek naar water, dat komt hier namelijk niet de hele dag uit de kraan. Ten tweede op zoek naar een kan o.i.d. waar je het in kan doen. Daarna start de de zoektocht naar een aansteker of lucifers om het pitje mee aan te steken. Na met gevaar voor eigen vingers dit te doen, is het wachten tot het water kookt. Ondertussen in alle hoeken van het huis op zoek naar 2 bekers en een lepel. Deze staan namelijk niet op een vaste plek dus als je pech hebt is je water alweer afgekoeld eer je wat bekers gevonden hebt.
Anyway, waar was ik ook alweer. Ohja, cup a soup. Ik moet nu aan de reclame van een aantal jaren terug denken. KUNNEN JULLIE NOU HELEMAAL NIKS ALLEEN STELLETJE HU .. Nouja, goed, niet relevant. Terug naar Senegal.

Tijd is hier in Senegal een ruim begrip. Vorige week donderdag stond een bezoek aan Kaolack, een stad die een stuk landinwaarts ligt, op de planning. De avond voor vertrek besloten we om vroeg te vertrekken, om 7.00 uur de deur uit. Ontbijt zouden we wel op de gare routierre (plek waarvan gedeelde auto’s of taxi’s naar andere steden vertrekken) halen. Zo gezegd, zo gedaan. Om 7.30 stonden we gepoetst en wel, klaar voor vertrek. Nog geen beweging in het huis. Ik klopte aan bij Mame Cheikh, geen gehoor. Om een lang verhaal kort te maken, uiteindelijk vertrokken we om 9.30.
Wat een bijzondere dag was het wel! De reden om naar Kaolack te gaan, was om Leopold Boubane te bezoeken. Broer van Omar, die vroeger op mij en mijn broers paste samen met MameSaye. Leopold was de gene die mij vorig jaar van het vliegveld ophaalde, naar mijn hotel bracht en vanaf dat moment als een grote broer voor mij voelde. Samen bezochten we elke dag zijn neefje Bernard, die in Dakar in het ziekenhuis lag. Leo zat toen ik aankwam al ruim 3 maanden aan zijn bed, alles achtergelaten in zijn huis. Na mijn vertrek heeft hij daar nog 3 maanden gezeten, totdat Bernard overleed.

Leopold was net terug uit het ziekenhuis, waar hij na al 2 weken ziek geweest te zijn, behandeld werd voor een heftige vorm van malaria. Ik had Ber en mij al op het ergste voorbereid; ik had al gehoord dat hij al 2 weken bijna niks binnenhield, dus ik verwachtte dat de al dunne Leo wel uitgemergeld zou zijn. Wat was het heerlijk om hem na een jaar weer te zien! Hij bleef maar herhalen hoe gelukkig hij was dat zijn familie er was. Hij had zich erg alleen gevoeld in de weken dat hij ziek thuis lag, en er vrijwel niemand naar hem omgekeken had. Gelukkig hadden de infusen en medicijnen goed zijn werk gedaan en voelde Leo zich een stuk beter. Leopold Boubane, wat voel ik mij blessed dat ik hem ken en hem mijn Senegalese broer mag noemen.
Op de heenweg zaten we 2,5 uur in de auto. Op de terugweg ruim 4. Hoelang je erover doet om ergens heen te gaan hier is van te voren niet voorspellen. Hangt af van de conditie van je auto.

Zo, nu is het 23.30. Dat is het fijne van het typen van een blog in Word; ik kan mijn computer rustig wegzetten en later weer verder typen. Ook handig voor als het internet uitvalt. Net als de elektriciteit in het algemeen gebeurd dat regelmatig.
We hebben samen met iedereen in het huis gegeten, thiep ak niebe; rijst met bonen en vis. We hebben de kleren die we hebben later maken aan iedereen geshowd. Ik ben in slaap gevallen op het bed van Mame Cheikh, met alle kinderen uit het huis om mij heen. Sommige liggen gewoon op de tegels, dat hindert hen niet.
Net nog even geskyped met mijn vader, die mij van 28 december tot 3 januari komt opzoeken!! Ber vertrekt 22 december alweer naar Nederland. Dan ben ik niet alleen met oud & nieuw. Niet dat ik hier alleen ben, maar toch. Wat een super actie! En wat zal het bijzonder zijn om iemand uit Nederland hier alles te laten zien. De plek waar ik mij zo gelukkig voel!

Yaye Daba/Bernadette:
Daar ben ik weer. Ik zit op mijn bed met de heerlijk koele lucht van de ventilator op me gericht, want poeh wat is het hier warm. Oke, de warmte valt inmiddels wel mee, ik raak er min of meer aan gewend. Daarnaast is het nu gemiddeld 33 graden per dag, toen we aankwamen vaak 40 of meer (!!). Ik weet het, ik mag niet klagen, sorry!
De afgelopen tijd heb ik hier mijn plek meer gevonden. Mijn Frans gaat steeds soepeler en Wolof leer ik ook stukje bij beetje. Dit is fijn om met mensen te kunnen communiceren. In het begin voelde ik me hierdoor sneller alleen en het is natuurlijk niet fijn dat Annie alles voor mij moet vertalen.
Ook vind ik het heerlijk om af en toe even zelf de deur uit te gaan. Naar de boutique, de supermarkt, de bank, etc. Grappig is dan om de reactie van de mannen hier te zien: ‘Kan je dat alleen? Nee dat kan echt niet, ik ga met je mee!’. Jongens, ik ben geen klein meisje meer, ik kan het best zelf. ‘Maar wat zeg je dan, waar je heen moet? Oh, je weet het zelf...’. Wat ik ook opvallend vind is dat ik het helemaal niet meer gek of eng vind om over straat te lopen. In het begin merkte ik dat iedereen me aanstaarde, ze zien natuurlijk niet zo vaak blanke mensen. Ik voelde me hierdoor soms best ongemakkelijk en wilde daarom ook niet alleen de straat op. Nu let ik hier niet meer op.
Daarnaast ‘zie’ ik de armoede om me heen niet meer echt. Tuurlijk vind ik het sneu als er straatkinderen aankomen om te bedelen, maar het zijn er zo veel dat ik eraan gewend ben geraakt. Wel is er één persoon die nog altijd op mijn netvlies staat gebrand. We zaten op een paard en wagen (dit doe ik nooit meer, ik vond het verschrikkelijk zielig) richting de stad, toen we langs haar reden. Het was een albinovrouw van rond de 40 jaar, gok ik. Ik schrok me rot toen ik haar zag. Ze zat zo zielig alleen op straat, met gescheurde kleren en haar benen onder de wondjes. Ik had enorm met haar te doen. Het feit dat je hier compleet wordt afgestoten omdat je geen pigment hebt en dus je hele leven in sociaal isolement leeft (en dus op straat zonder werk en geld) is verschrikkelijk. Achteraf had ik haar geld willen geven, daar dacht ik op dat moment niet aan.
Zoals de meesten van jullie wel weten ben ik ook een enorme dierenvriend, vandaar dat ik ook nooit meer met paard (of ezel) en wagen naar de stad ga. Die beesten zijn vaak veel te mager en de ribben zijn stuk voor stuk te tellen. Ze dragen veel te veel gewicht met zich mee (mensen, water, groenten, etc.) en staan wanneer ze niet hoeven te lopen de hele dag voor hun kar gespannen in de brandende zon zonder water of voedsel. Ook kan ik er soms echt niet tegen om dieren op straat te zien. Ik ben blij dat hier niet veel straathonden zijn, maar degene die ik heb gezien waren er erg slecht aan toe. Annie zegt dan tegen mij: ‘Ber kijk er niet naar, daar word je niet gelukkig van’. Daarbij houdt iedereen hier schapen en geiten, die dan aan een voorpoot zijn vastgebonden met een touw van een halve meter en dus geen kant op kunnen. Door dit dierenleed breekt mijn hart soms wel. Toen we in Saint-Louis waren stond er een programma van National Giografic aan waar een dierenarts aan het werk was. Dit vond ik zo hypocriet, wanneer je kijkt naar hoe de dieren hier worden behandeld.
Afgezien van de dieren vind ik het leuk hier en heb ik mijn draai gevonden. We zijn de afgelopen tijd veel aan het werk geweest in het ziekenhuis. Jammer genoeg bleek dit allemaal iets minder uit te pakken dan we hadden gedacht. Uiteindelijk bleek dat er niet veel te doen was, er waren vaak geen patiënten of de handelingen die verricht werden (vaccinaties geven vooral) gebeurden alleen maar door één verpleegkundige. Dit leidde ertoe dat het geen wat wij deden vooral babies wegen en opmeten en wondjes verzorgen was. Ik ben natuurlijk wel voor iets meer naar Senegal gekomen. Vandaar dat we aan de slag zijn gegaan om ergens anders te kunnen gaan werken. We zijn gister langs het katholieke ziekenhuis geweest (ja, ik word soeur Bernadette) en daar mogen we aan het werk! Ons nieuwe hoofd, soeur Francoise, is een non en was erg aardig. We gaan aan de slag na het weekend.
Dit weekend zullen we naar Touba gaan. Daar is een heel groot feest, de Magal. Dit is een soort bedevaart van de Baye Fall, een stroming binnen de Islam. Er komen ongeveer een miljoen mensen op af, niet alleen uit Senegal, van over de hele wereld, het wordt dus ontzettend druk. Laat het in Touba dan ook nog eens altijd 5-10 graden warmer zijn dan hier, fantastisch! In Touba gaan we werken voor Project Fall. Wat ik heel cool vind, is dat we samen gaan werken met het Rode Kruis! Ik heb een Senegalese outfit laten maken voor de magal met rok, shirt en hoofddoek. Die heb ik gister even geshowed aan iedereen hier in huis, ze vonden het geweldig. ‘Whaaa Yaye Fall!!!’ Wel moet ik zeggen dat, naast dat het samen werken met het Rode Kruis me heel cool lijkt, ik wel erg op zie tegen de Magal. Iedereen zegt dat het feest 100x groter en drukker is dan het feest is als waar ik in het begin ben geweest, en dat vond ik al heel heftig. Ik laat het maar allemaal over me heen komen en ga het zien.
Als we terug komen uit Touba heb ik hier nog maar drie weken! Ik heb namelijk besloten om eerder naar huis te gaan en kerst thuis te vieren. Wat gaat de tijd snel! Ik vind het jammer dat het bijna over is, maar het idee van kerst vieren op de dag dat ik thuis kom doet me heel goed. Ik ga dan nog drie weken in het katholieke ziekenhuis aan de slag en ga daar veel lieve kindjes helpen. Ohja, iedereen die mij heeft gesteund; super bedankt! Ik help er lieve mensen mee! Vandaag hebben we nog aan het oude ziekenhuis een bloeddrukmeter en drie thermometers cadeau gedaan, die van hun werkten niet meer goed. Hier waren ze ontzettend blij mee, het was een goed afscheid.


Liefs!